Greg chciałby móc powiedzieć, że jest zaskoczony. Wstrząśnięty. Zdruzgotany.
Gówno prawda.
Był tylko wkurzony.
Wkurzony tym, że ostatnio podobne rzeczy działy się zatrważająco często, do tego stopnia że stały siędla niego szarą codziennością.
Straż pożarna dogaszała ogień. Ludzie z z ekipy robili zdjęcia i szacowali straty. Liczyli i układali ciała, badając je powierzchownie.
A Lestrade siedział w swoim samochodzie i patrzył na to wszystko, paląc papierosa. Na razie nie mógł jeszcze nic zrobić
Potem przyszła młoda policjantka, powiedziała mu wszystko czego udało im się dowiedzieć, zameldowaa o braku świadków i odeszła.
Greg, czując się jak człowiek o 50 lat straszy sięgnął po telefon i napisał smsa.

Podróż z Marylebone do Docklands potrafiła zająć godzinę. Wszystko zależało od pory dnia, tygodnia i roku. Dlatego w miarę szybka podróż go pozytywnie zaskoczyła. Było dość wcześnie, jednak nie na tyle, by ludzie jechali do pracy - raczej była to ta godzina, w której robiono przerwy na lunch - ruch był więc nieco większy. Nie narzekał.
Przez czas wycieczki charakterystycznym dla Londynu pojazdem poukładał sobie fakty na temat polityka, o którym mówił Cecil. Po drodze zatrzymał się również w jednej miejscu, gdzie zwykle przesiadywała jedna z bezdomnych z jego sieci. Podał rysopis nieznajomej, która za sponsorowała mu, niekoniecznie z jego wolą, wakacje. Dość skromny, bo wiedział - ku jego złości - niewiele. Do jego 'podwładnej' należało niewielkie śledztwo na temat dealerów, którzy ostatnio sprzedali heroinę komuś nowemu, w dużej ilości. Wiedział, że to ślepa uliczka i marnowanie energii - nie dość, że tamta kobieta była ostrożna i działała według planu, to w dodatku próba znalezienia kogoś po takim opisie to jak szukanie igły w stogu siania. Nawet dla niego. Praktycznie nie miał niczego, na czym mógłby się oprzeć - dlatego chwytał się czegokolwiek, byle nie pozostawiać sprawy nieruszonej i zapomnianej. Czasami tropy spadały z nieba. Wystarczało mieć szeroko otwarte oczy.
Zapłacił za przejazd i wysiadł z taksówki. Od razu uderzyło go wilgotne powietrze wymieszane z charakterystycznym zapachem po pożarze. Rozejrzał się. Gdzieniegdzie wciąż unosił się dym, co w Londynie było rzadziej spotykane od kiedy parę lat temu zakazano palenia. 2009 rok bodajże - nie wiedział dlaczego pamiętał coś tak mało istotnego. Dostrzegł sylwetkę inspektora i ruszył w jego stronę. Scotland Yard już zdążył się do niego przyzwyczaić, więc bez problemu przeszedł na drugą, tą ciekawszą stronę odgrodzoną żółtą taśmą szarpaną przez wiatr. Był ciekaw, czy uda mu się tak wkręcić na miejsce zbrodni nie będąc zapraszany. Zanotować i wypróbować.
Zignorował techników zatrzymując się przy Lestrade. Wsadził wcześniej ręce do kieszeni byle tylko uniknąć niepotrzebnego kontaktu.
- Ktoś się przyłożył do swojego zadania - skomentował.

- Dziękuję Sherlocku. To prawdy cenna uwaga - rzucił ironicznie wysiadając z auta, by stanąć przed detektywem. - Mills - zwrócił się do policjanta - oprowadzisz pana Holmesa po miejscu zbrodni - polecił swojemu policjantowi - Od razu zaznaczam, że ma wszystkie możliwe uprawnienia.
W tym wypadku nie miał innej możliwości. Detektyw był jego największym atutem w walce z przestępczością. No i, do czego Greg przyznawał się przes samym sobą mniej chętnie, potrzebował zajęcia. Żałosny stan w jakim był jeszcze tydzień temu wciąż dawał się we znaki. Lestrae nie mógł dać mu heroiny, ale dysponował innym narkotykiem - parcą.
Jego uwagę przyciągnęło coś, czego na miejscu zbrodni być nie powinno a w ostatnim czasie coraz częściej się pojawiało.
Drobna postać w żółtym płaszczu, zmierzająca w ich kierunku
- Panno Suede - skinął uprzejmie głową, gdy dziewczyna zatrzymała się przy nich - Jak widzę Sherlocku, znów zbierasz swoją "ekipę". - dodał, patrząc na detektywa - Chyba powinienma się przyzwyczaić do tylu cywili na miejscach zbrodni...

Mills westchnął ciężko i posłusznie podreptał za detektywem w pośpiechu przeglądając naprędce zrobione notatki.
- Ci tutaj mieli nieco więcej szczęścia. Na zewnątrz hali znaleźliśmy pięć ciał, w środku cztery, ale... - odchrząknął odruchowo poprawiając okulary. - Nie wygląda to ciekawie, potrzebne będą badania DNA, a to może trochę potrwać.
Mężczyzna wziął głębszy oddech krzywiąc się przy tym, dym wciąż gryzł go w gardle. Mimo to kontynuował:
- Trzech ma rany postrzałowe, dwóch poderżnięte gardła. Pewnie dwa gangi wyrównywały rachunki. - powiedział z pełnym przekonaniem. - Co do tożsamości, mamy na razie tych z zewnątrz.  - podał Sherlockowi tablet, gdzie wyświetlone było zdjęcie jednej z ofiar, mężczyzny obok ciała którego właśnie stali. - Antonio Fernandez, Meksykanin, przemytnik i handlarz bronią. Ponoć to gruba ryba w tym interesie, ale do tej pory działał w Ameryce Południowej, od Europy trzymał się z daleka. Drugi to zaledwie dwudziestoletni chłopak, Janek Milewski... - zajrzał w papiery. - Dwa lata temu przyjechał do Londynu, spał po dworcach, szybko zajął się paserką, przymknęliśmy go kilka razy... Trzeci z postrzałem do kumpel Milewskiego, Johny Parker. Dwaj z tyłu to bracia Martinez, Julio i Atilio, współpracownicy Fernandeza. 

Detektyw spojrzał na młodego policjanta. Jego niechęć zaczynała powoli go bawić. Kiedy Holmes stawiał pierwsze kroki na miejscach zbrodni, przy pozwoleniu policji, zawsze zastanawiała go niechęć policjantów do swojej pracy. Ci starsi mogli mieć dość oglądania oszpeconych ciał i wymyślnych morderstw –ot zwykłe zmęczenie.  Co z tymi, co zaczynali swoją karierę?
Praca w policji nigdy nie była tylko pracą. Nikt nie zgłaszał się do niej, po przeczytaniu ogłoszeniu w gazecie. Ludzie, którzy szli tą drogą wybierali ten zawód ponieważ wzbudzał ich zainteresowanie. Zdarzały się przypadki ‘moi dziadkowie byli w policji’ – pomimo tego nie okazywali całym sobą, że są zmęczeni rutyną w pracy jaką posiadał policjant, szczególnie ten z wydziału zabójstw.  Coraz częściej spotykał młodych funkcjonariuszy, którzy po prostu tracili przyjemność z pracy. I kiedy mówił przyjemność, nie koniecznie miał na myśli oglądanie brutalnych obrazków. Prędzej chodziło o to, co czerpie człowiek, który realizuje swoje cele. Odznaki przecież nie dostaje się po złożeniu ładnego CV i zdjęcia z szerokim uśmiechem. Do tego trzeba determinacji – sam etap rekrutacji nie należał do najłatwiejszych.
Po dłuższej analizie przyszło mu na myśl jedyne słuszne rozwiązanie. Nie ważne jak bardzo starsi policjanci będą przygotowywać kandydatów do tego, co spotka ich w karierze funkcjonariusza – i tak słowa, czy zdjęcia nie przygotują ich wystarczająco dobrze do tego, co ich czeka. Jakby się uprzeć, można to było, na siłę, ale jednak, opisać na przykładzie platońskiej jaskini. Młodzi kadeci w czasie swojej akademii obserwowali cienie tego, co było na zewnątrz jaskini.  Te, tylko oddawały niewielki kształt rzeczywistości, tego, co działo się w świecie przestępczym. Wyjście z jaskini oznaczało udanie się na swoje pierwsze miejsce zbrodni. Widzi się wszystkie szczegóły, czuje zapachy i postrzega się wszystko takim, jakie to naprawdę jest. Powrót na dół i obserwacja cieni, już nigdy nie będzie tym samym.  Zabawne, jak bardzo elastyczna jest idea platońskiej jaskini . Równie dobrze można to było podciągnąć pod nałóg. Normalne życie przed poznaniem narkotyków to obserwacja cienia rzeczywistości, jeśli tylko człowiekowi uda się wydostać z jaskini, a więc sięgnie choćby po klej, cienie nigdy nie będą takie same. To czyni uzależnienie jeszcze gorszym, niż może się wydawać.
Wyprostował się i nic nie mówiąc przejął podany mu tablet. Przyjrzał się zdjęciu i jeszcze raz spojrzał na ciało. Nie po to, by upewnić się, czy aby Scotland Yard nie stoczył się za nisko i źle rozpoznał tożsamość – raczej po to by porównać twarz sprzed paru lat do tej, która teraz wbijała puste, zaskoczone spojrzenie w próżnie przed siebie.
Pierwsze co zwróciło jego uwagę to międzynarodowość tego ‘gangu’, jak to określił Mills. Mieli Meksykaninowi i Polaków, przestępców różnej maści – od początkujący, po grube ryby. Ponadto czemu zawdzięczali wizytę  Antonisa Fernandez’a w Londynie, skoro pracował w innych stronach świata? Sprawy biznesowe? To pasowało, jeśli przyjrzeć się przyczynie wybuchu pożaru. Idąc dalej, dlaczego komuś zależało na przerwaniu transakcji? Jeśli właśnie o to chodziło, a jemu wydawało się, że ta teoria była słuszna. 
-  Czy jest coś co sprawiło, że według ciebie chodzi tu o sprzeczkę pomiędzy grupami przestępczymi? Mam na myśli coś więcej niż zeznanie świadków, którzy są nieomylni – powiedział odrywając wzrok od zdjęcia Fernandeza i zatrzymując go na młodym policjancie. Zeznania były ważne, nie uważał, że było inaczej. Czasem tylko niektórzy zapominali, że to, co mówią świadkowie nie koniecznie musi być zgodne z prawdą – to nie musiało być nawet świadome działanie. Często ofiary napadu podawały błędny opis oprawcy, tylko dlatego, że w wyniku szoku nie skupiali się na tym co później mogło być istotne dla policji. Były przypadki, kiedy trafiał się im ktoś z wielką wyobraźnią, nad którą trudno zapanować. Czasem, ktoś się bał, unikał zeznania.
Wziął głębszy oddech. Gęste powietrze zmieszane z zapachem Tamizy i spalenizną, sprawiało, że oddychanie stawało się trudniejsze i nieprzyjemne. Zdołał już do tego przywyknąć, jednak kiedy tylko spojrzał w stronę spalonego budynku, dym wydawał się o sobie przypominać.  Kiedy usłyszał głos Mary spojrzał na nią. Wydawało się, że była w swoim żywiole.  By kogoś poznać nie potrzebował rozmowy. Wystarczało, że tą osobę obserwował i wyciągał wnioski. Tak jak w przypadku Mary, która uwielbiała mieć coś do zrobienia. Lubiła czuć się potrzebna, ponadto miała dobre oko i myślała szybciej niż większość policjantów, co sprawiało, że była dobrą towarzyszką.  Ciekawiło go, co działo się w umysłach pracowników Scotland Yardu, kiedy u jego boku widzieli kogoś młodego. Zwykle byli negatywnie nastawieni do cywilów.

/jeśli coś brzmi bezsensu, pardon, przespałam połowę dnia i w sumie pospałabym jeszcze

Obrzucił uważnym spojrzeniem towarzyszkę Holmesa, po czym skinął jej głową i znowu utkwił wzrok w papierach szukając zeznania jednego z marynarzy pracujących w pobliżu. Zabawne, już wcześniej słyszał z opowiadań, że ostatnio słynny detektyw ciąga za sobą po miejscach zbrodni szturm ludzi, mniej lub bardziej przydatnych. Niedawno przeglądał akta sprawy Alicji Kingsley, której rozwiązanie swoją droga nie było zbyt jasne. Żałował, że nie mógł być wtedy na miejscu, zawsze to jakiś dreszczyk emocji, a tu? Sprawa przynajmniej dla niego była jasna. Już miał odpowiedzieć na zadane mu pytania, kiedy usłyszał ostry ton inspektora. Henry przewrócił oczami wciąż odwrócony plecami do swojego szefa, już po chwili jednak spojrzał na niego z wymuszonym uśmiechem.
- Tak jest, szefie. - odparł bez zapału, jednak przyznał rację Lestradowi. - Od tygodni przyjmujemy doniesienia o tak zwanym wyrównywaniu rachunków pomiędzy pomniejszymi grupami przestępczymi. Odbywa się to podobnie, ma dojść do jakiejś transakcji, nagle ktoś wpada i kilku ginie. Chociaż.. racja, nie na taką skalę, jak tutaj. - odetchnął głęboko mrużąc oczy przy odczytywaniu ręcznie sporządzonych notatek. - Co do zeznań, w pobliżu było kilku marynarzy, którzy przybiegli na miejsce i powiadomili służby. Zeznali, że wokół rozbrzmiewały wybuchy i odgłosy podobne do wystrzałów, to pewnie amunicja. I faktycznie, jest jeszcze coś. - przyznał spoglądając na Marysię, nawet się przy tym lekko uśmiechnął. - Jeden z mężczyzn był przekonany, że widział kogoś uciekającego, ciemny zarys sylwetki. Wkrótce po tym usłyszał strzały, ale pewnie to były te dochodzące z budynku... - mruknął, jednak zaraz spostrzegł ostrzegawczy wzrok inspektora. - Tak, tak.. żadnego wysnuwania wniosków.

/jaki ten temat jest piękny <3


Detektyw uniósł nieznacznie brwi do góry będąc świadkiem krótkiej wymiany zdań między dwoma policjantami. Może dlatego, że wbrew wszelkim pozorom takie sytuacje zdarzały się w miarę rzadko w czasie, kiedy przebywał na miejscu zbrodni – albo w zwyczajny sposób nie skupiał się na tym, co działo się wokół niego, kiedy przyglądał się denatowi czy śladom popełnionego przestępstwa. To było czymś w rodzaju ‘Scotland Yard – kulisy’, gdzie starszy rangą upomina młodszego a ten drugi – czy mu się to podobało, czy nie – musiał się do tego przystosować – choć nie zawsze. Zdarzało się przecież, że młodszy jest zdolniejszy i nie poddawał się chcąc udowodnić swoją rację. Takie przypadki kończyły się różnie, w zależności od tego kto jest ‘tym starszym’. Doskonale to rozumiał. Był detektywem, a więc i cywilem, fakt, że teraz swobodnie chodzi sobie po miejscu zbrodni w towarzystwie policji nie jest przypadkiem, a efektem upartej pracy w przeszłości.  Nim poznał Inspektora bardzo rzadko wpuszczano go na ten ciekawszy teren odgrodzony policyjną taśmą. Zdarzało się, że po udowodnieniu dlaczego warto skorzystać z jego pomocy oficerowie Scotland Yardu uznawali go za sprawcę. Pewnego dnia trafił na Lestrade. Wtedy jego praca nieco przyśpieszyła i częściej miał do czynienia z morderstwami, niż tylko obawami jego klientów.
Zdziwiła go też lekcja wyciągnięta przez Inspektora. Lub to, co sprawiło, że nie śpieszył się z wyciągnięciem wniosków. Być może coś dobrego wynikło z tego co działo się w Londynie.
  - A ktoś im w tym najwyraźniej przeszkodził. Pytanie to: kto i dlaczego? – powiedział wkładając ręce do kieszeni – Jeśli to miała by być sprzeczka pomiędzy dwoma gangami, dlaczego więc doszło do wybuchu amunicji? Wypadek przy pracy? Wszystko wskazuje na to, że to było celowe. A wydaje mi się, że dla nich, było by to marnotrawco i zamiast eksplozji wybrali by kradzież – dodał wzruszając nieznacznie ramionami.  Zrezygnował z jakiejkolwiek obelgi rzuconej w stronę młodego oficera. Po prostu wysłuchał tego co miał do powiedzenia wlepiając w niego na dłuższą chwilę wzrok. Przetwarzał to co właśnie usłyszał i dopiero, kiedy Mary odeszła wziął głębszy oddech.
  - A wy najzwyczajniej w świecie to zignorowaliście – powiedział i pokiwał głową –  w tej chwili naprawdę zaczynam się obawiać o przyszłość Scotland Yardu – dodał ze śmiertelną powagą powstrzymując się od kpiącego uśmiechu.
Domyślał się z jakiego powodu Suede odeszła od tego niewielkiego zebrania. Powstrzymał impuls podążenia za nią i rozejrzenia się po nadbrzeżu. Po coś ją ze sobą zabrał. A najwięcej doświadczenia można zdobyć przez właśnie działanie a nie samą obserwację. Przyzwyczaił się do łatki osoby niezniszczalnej. Nie ważne co by się działo, on zwykle nie zatrzymywał się tylko brnął dalej pozostawiając resztę za sobą. Miał na to prosty przepis – cokolwiek by się działo, nie ważne jak źle by było, zawsze znajdzie się coś pozytywnego. Każda rzucona kłoda pod nogi, która zostawała pokonana sprawiała, że stawał się silniejszy i łatwiej radził sobie z podobnymi problemami. Za każdym razem, gdy trafiał na coś trudnego, traktował to jako wyzwanie, a nie karę. Oczywiście zdarzały się takie sytuacje, które przynosiły więcej szkód, a pozytywy były znikome, albo były tak naciągane, że nawet nie były wiarygodne dla niego. Wtedy błędy, większe lub mniejsze, ciągnęły się za nim i przypominały o sobie w najmniej oczekiwanych momentach. Znalazł w miarę skuteczne rozwiązanie jakim były piwnice jego Pałacu. Ukrywał w bezpiecznym miejscu złe wspomnienia i po prostu omijał te okolice, kiedy wędrował po części poświęconej wspomnieniom. Z czasem, nieodwiedzane pokoje potrafiły zatrzeć się w pamięci i stracić na sile, czasem nie – wtedy siłę budowała myśl, że pokonał zbyt wiele przeszkód by myśleć o poddaniu się w jakimkolwiek starciu.
Jeśli chodziło o obecną sytuacje – zwiększona liczba przestępstw nie wychodziła zdecydowanej większości na dobre. On na przykład nie narzekał – mógł rzucić się w wir pracy. Mary natomiast miała najlepszą szansę na rozwój. Mógł śmiało powiedzieć to było dla niej jak gwiazdka z nieba.
Nieco się na tą myśl rozchmurzył. Często zastanawiał się, czy wciągnięcie niektórych osób do gry było dobrym pomysłem. Ostatecznie doszedł do wniosku, że tak. Pomimo tych negatywnych konsekwencji – owszem, bardzo żałował, kiedy miał przed oczami wspomnienie tego co spotkało Dawson czy Nico. Tak samo jak myślenie o tym, co może stać się z tą jeszcze… fizycznie nienaruszoną częścią ekipy spowolniało go w pracy. Fakt, że komuś zaufał dawało jego wrogom większe pole do popisu a on w związku z tym coraz częściej czuł się bezradny i musiał wybrać jedyne rozwiązanie. Zaczynał coraz bardziej doceniać tą niewielką gromadkę, którą zaczął się otaczać. Lubił z nimi przebywać, ba ich obecność sprawiała, że czuł się lepiej. Dlatego zaczął obawiać się, że jeśli teraz się od nich odizoluje, może to stracić. Trochę go to bawiło, ponieważ wcześniej nigdy by nie pomyślał, że będzie w sytuacji taka jak ta. Obwiniał za to Johna, który otworzył mu oczy na to, że posiadanie kogoś takiego jak ‘przyjaciel’ nie było skazą ani niczym złym. Fakt, samotność go chroniła, ale dopiero teraz widział, za jaką cenę.
Wyrwał się z zamyślenia kiedy tylko poczuł wibracje telefonu. Wyciągnął urządzenie z kieszeni i przeczytał krótką wiadomość lekko się uśmiechając.
- Widzisz Lestrade, to dlatego nie tylko ty, ale cały Scotland Yard powinien przyzwyczaić się do cywili – odparł i ruszył w stronę wskazanego przez Mary miejsca nie czekając, aż policjanci do niego dołączą. Zrobią to i tak, ku jego satysfakcji.
Kiedy po krótkim spacerze dostrzegł sylwetkę młodej towarzyszki skierował się bezpieczniejszą drogą nie chcą ryzykować upadku (hueh). Czuł się jeszcze nieco osłabiony po tygodniu zwalczania negatywnych skutków odstawienia narkotyku.
Pojawił się u boku Suede i obrzucił ją wzrokiem.
- Było trzeba wybrać okrężną drogę – lekko się uśmiechnął i rozejrzał w poszukiwaniu tego kogoś, o kim wspomniała Mary. Szybko dostrzegł to co ona i podszedł bliżej przyglądając się ciału, które na tle całego chaosu wyglądało jak wyjęte z horroru. Przejechał wzrokiem po podłożu – ślady wskazywały na to, że uciekał od strony eksplozji i miał dość boleśniejszy koniec niż niektórzy z jego towarzyszy.
- Będziesz mi utrudniać pracę Mary, jeśli będziesz policjantką – stwierdził – nie będę mógł tak często obrażać Scotland Yardu – dodał wstając i obrócił się szukając wzrokiem Lestrade i młodszego oficera.
- Wydaje mi się, że coś przeoczyliście