Londyn nigdy wcześniej nie był tak nieprzyjazny dla niego i dla innych jak teraz. Kiedy Moriarty postanowił przestać być martwy ruszył na stolicę raz ze swoją świtą. Ofiarą mógł być każdy - dziecko, jak w przypadku Alicji, agent, policjant, czy pierwszy lepszy przechodzień, który był w złym miejscu i złym czasie. Jego zadaniem było zatrzymanie tego co się działo. Brzmiało łatwo, ale trudniej było wykonać.
Wracając na Baker street obrał najkrótszą drogę. Zwykle wybrał by podróż taksówką pomimo niewielkiej odległości. Musiał jednak podrzucić coś jednemu z bezdomnych. A, że to było po drodze, wybrał się pieszo, nie wiedząc, że najwyraźniej popełnił błąd.
Kiedy się zbudził, pierwsze co poczuł to silny ból głowy. Tak, w sumie w ciemnych uliczkach nie było zbyt bezpiecznie. Dotknął potylicy sprawdzając, czy nie potrzebuje szwów, przy okazji odkrywając, że został zamknięty w cholernej klatce w samej bieliźnie. Żegnajcie drobne przedmioty poukrywane w płaszczu, które pomogły by mu się wydostać.

Obrócił głowę w stronę dźwięku. Najbardziej teraz irytowała go jego nieswobodna pozycja. Nie chodziło już tylko o to, że jego szanse na wydostanie się spadły niemal do zera, nie mógł się swobodnie poruszać.
Wpatrywał się w postać milcząc, nie za bardzo wiedząc jakiej reakcji oczekiwać. Bez wątpienia miał do czynienia z kimś, kto zna się na swojej pracy. To jedynie odrobinkę zwężało pole podejrzanych. By opracować sobie jakikolwiek plan musiał wiedzieć kto go uwięził. Zmrużył oczy słysząc jej słowa i nim zdążył cokolwiek powiedzieć poczuł na ciele zimną wodę. Bardzo dużo bardzo zimnej wody. W miarę możliwości obrócił się na bok zasłaniając głowę w duchu przeklinając się za swoją nieostrożność. Nie wiedział ile miał czasu. Niedobrze.
Starał się nie okazywać niczego po sobie, więc po chwili odsłonił twarz i wbił spojrzenie w kobietę.
- Powiedz mi coś, czego nie wiem... Lub czego nie wiem jeszcze. Twój głos brzmi bardzo znajomo - odezwał się.

Odprowadził kobietę wzrokiem . Póki co udawało mu się kupić na rzeczach najważniejszych. Musiał dowiedzieć się gdzie jest i kto go przetrzymuje. Poznawał głos, musiał przypomnieć sobie jedynie twarz właściciela. Powód był jasny - zemsta. Nie był do końca pewny tego, czy informacja ta była dobra, czy zła.
Spojrzał na przedmiot w dłoni nieznajomej. Oh. Po to były te buty. Biorąc naukę z jego 'wakacji', jak to nazwał Mycroft, wiedział, że najgorszy jest początek i skupianiu się na tym co go czeka, lub na tym co się dzieje. Wszystko zdawało się być bardziej znośne, kiedy myślami odbiegało się jak najdalej. Zacisnął zęby mocniej starając się chociaż trochę przygotować. Domyślał się jak bardzo będzie bolało, pocieszała go jednak myśl, że to będzie krótkie. Kobieta raczej nie będzie chciała go zabić na samym początku chorej rozrywki. Chwilę potem wydał z siebie zduszony okrzyk drżąc, nie mogąc kontrolować skurczów mięśni. Parę sekund trwało jak parę minut. Głośno łapiąc oddech spojrzał na nieznajomą. Pod maską chował się ktoś, kogo znał i ktoś, kto bardzo pragną zemsty.

Nie miał zamiaru odpowiadać. Nie zrobi jej tej przyjemności. Sam podczas rozmowy z Arthurem starał się wydobyć jego drugie ja. A, że doktor chętnie odpowiadał na pytania, nie musiał się zbytnio wysilać.
Obserwował ją milcząc. Starał się w zebrać jak najwięcej informacji. Skoro ma to przeżyć na pewno nie pozwoli jej chodzi wolno po ulicach Londynu. Określił wzrost i wagę. Z wiekiem było nieco trudniej, wiedział jedynie, że nieznajoma była młoda. Jeśli chodziło o miejsce, w którym przebywał - na pewno jakaś piwnica.
Lekko się skrzywił. Ktoś najwyraźniej odrobił lekcje. Miał do czynienia z psychopatą. Kiedy wyciągała jego rękę buntował się na tyle ile mógł, ale mięśnie nie chciały go jeszcze słuchać.

Nie wiedział ile czasu minęło. Mógł tylko szacować. Stawiał na więcej niż sześć godzin - strzał w ciemno oparty na obserwacji jego samopoczucia. I kiedy mówił samopoczucia miał na myśli powoli przestającą działać heroinę. Trudno mu było pomylić narkotyk z jakimkolwiek innym. Nie wiedział też co w stosunku do niego czuć - z jednej strony siedzenie w tym miejscu stało się łatwiejsze. Dźwięk i kolor stawał się mniej irytujący niż w przypadku, gdyby heroiny nie dostał. Z drugiej strony wiedział jak silnie uzależniająca jest ta substancja. Wcześniej sięgał po morfinę. To dość niewinne przy heroinie.
Przez cały ten czas nie udało mu się zasnąć, nawet pomimo senności. Nie ruszył się z miejsca - jakby miał jakiś wybór - słysząc głos nieznajomej. Na początku detektyw chciał powiedzieć, żeby po prostu się od niego odpierdoliła. Przypomniał sobie swoją obietnicę o tym, że nie będzie z nią rozmawiać. Obserwował ją więc nic nie mówiąc.

Obserwował ją. Było mu niewygodnie - chociaż to za małe słowo, by opisać jak się czuje - i zimno. Podejrzewał, że zdążył nabawić się hipotermii, w prawdzie lekkiej, jednak ten fakt nie do końca mu się podobał. Wcześniej próbował się ogrzać podciągając nogi pod klatkę piersiowa. Starał się nie myśleć o tym ile tu jeszcze będzie, powoli zaszywając się w pałacu umysłu. Mógł 'umilić' sobie czas siedząc w bezpiecznym mieszkaniu i robiąc zwyczajne dla siebie rzeczy. To go uspakajało. Z drugiej strony zastanawiał się, ile czasu minęło od czasu, kiedy wracał na baker street. Czy zauważono już jego nieobecność? Może pomoc jest już w drodze, zaraz go stąd wyciągnął. Odeśpi zmęczenie i bez większych problemów wróci do pracy. Tymczasem jednak nic takiego się nie działo.
W zamian dostał kolejną dawkę zimna, bólu i - w końcu - narkotyku. Kiedy tylko zamknęła drzwi, zwinął się zasłaniając uszy dłońmi.

Druga noc była mniej znośna niż pierwsza. Kolejna dawka narkotyku działała słabiej niż wcześniejsza, przez co całe otoczenie bardziej do niego docierało. Na nic nie przydała się ucieczka do pałacu, bodźcie z zewnątrz docierały nawet i tam niszcząc jego spokój i ciszę. Dźwięk wiercił mu się w głowę nie pozwalając zasnąć. Światło było mniejszym złem, ba, z tego wszystkiego było najmniej przeszkadzające. Czuł skutki zerwanych nocy i chłodu drżąc z zimna i z bezsilności. Nie był w stanie nic zrobić, żeby się wydostać. Lub chociaż się przespać. Czuł się mały i samotny. Starał się pomimo tego dalej walczyć i nie poddawać się. Nie dawać satysfakcji nieznajomej. W końcu i to minie, nie bezie tu przecież siedział wiecznie. Albo uda mu się uwolnić, albo ktoś go stąd wyciągnie, albo w najzwyczajniej w świecie tego nie przeżyje. Z trzech możliwości trzecia wydawała mu się najbardziej przyjemną - nie będzie musiał się niczym przejmować, nikt nie będzie mu przeszkadzał.
Drgnął, kiedy usłyszał, że ktoś wchodzi. Obserwował ją czekając na kolejny ruch. Kiedy dała mu wodę, spojrzał na butelkę lekko unosząc brwi. Rozumiał, że chciała go mieć żywego jak najdłużej, pomimo wszystko obawiał się trucizny. Może nie śmiertelnej, tylko takiej, która osłabiła by go jeszcze bardziej. Kiedy usłyszał jej głos znowu na nią spojrzał.
- Mścisz się - powiedział po dłuższej chwili.