Mógłbyś sobie darować ten sarkazm, dupku pomyślał pod adresem Sherlocka. Jednak nie odpowiedział nic, bo w tej chwili do pokoju wczołgała się znajom, kobieco postać, a Mary w jego ramionach zaczęła się szarpać jak zaplątana w sieć ryba.
Popatrzył na Mary trochę tak jakby wątpił w jej rozsądek, jednak po wzięciu poprawki na to, że między kobietami była jakaś więź, sam siebie upomniał, że przecież to naturalna reakcja
- Spokojnie - powiedział, silą rzeczy bardziej skupiając się na Suede niż na Molly. Oczywiście ta druga zaraz miała wokół siebie kółko zainteresowania więc nie był tam potrzebny.
Poczekał aż przestanie wierzgać i delikatnie odłożył ją na jeden z foteli. - Siedź tu - polecił kładąc dłoń na jej wilgotnym policzku, zmuszając do spojrzenia sobie w oczy. - Jasne? Bo zrobisz sobie krzywdę.
Licząc, że dziewczyna nie spróbuje wstać, wiedziona jakimś romantycznym zrywem, wyprostował się i odszedł.
Wyminął leżącą na podłodze Molly, którą już ktoś się zajmował i podszedł do drzwi zza których wyszła. Szarpnął za klamkę - były zamknięte. Oczywiście.
Sherlock powiedział, że to zły wybór.
Ale zawsze wybór, jak dodał jego brat.
I William w tej chwili uznał, że woli zaryzykować cokolwiek niż dalej grać w grę nad którą nie la kontroli. Ten wybór, nawet jeśli beznadziejny, był tą resztką panowania jaka mu pozostała.
Korzystając z tego, że i tak nikt nie zwraca na niego większej uwagi - ostatecznie nie był ledwo żywy. Jeszcze. - wszedł po schodach prowadzących na galerię.
Z determinacją zaciskając zęby, szarpnął za klamkę. Drzwi otworzyły się bez trudu, ukazując wnętrze wypełnione właściwie tylko ciemnością z której nie dochodziły żadne odgłosy.
Ze świstem wypuścił powietrze i, nie odwracając się za siebie, wszedł do środka.
Drzwi zamknęły się z cichym kliknięciem.

Mógł podejść do leżącej na ziemi kobiety, ale nie zrobił tego. Nie był tam potrzebny, jej porwanie i pastwienie się nad nią nie miało uderzyć w niego samego. Przez cały ten czas zastanawiał się, po co tutaj jest? Jaki cel miała ich oprawczyni w porywaniu właśnie jego? Wystarczająco martwiłby się będąc tam na zewnątrz, próbując odszukać Sherlocka. Może właśnie o to chodziło? Narobiłby szumu, który zbyt wiele by utrudnił? Nie, raczej nie. W końcu zniknął też premier, to na pewno ktoś już zauważył. No właśnie, premier. Być może Cavendish sądził, że nikt go nie obserwuje, ale mylił się. Mycroft śledził każdy jego krok, jak powoli wspinał się po schodach na galerię, kiedy znikał za drzwiami, wchodząc do kolejnego pomieszczenia. I uśmiechnął się nikle, w końcu odwracając wzrok. Cavendish wybrał, czy mu się to opłaci czy nie? Kto wie? Holmes nie powstrzymał go z dwóch powodów. Pierwszy - Lalkarka przynajmniej przez chwilę będzie miała co robić, w duchu liczył, że kobieta skieruje swoje zainteresowanie właśnie w stronę premiera. Nie, że życzył mu źle. Po prostu... stąd wynikał drugi powód. Sherlock. Tylko w jednym przypadku Lalkarka mogłaby złamać Szarą Eminencję, jak go nazywano - gdyby skupiła swoją uwagę na Sherlocku. Gdyby to teraz on zniknął i miał szczerą nadzieję, że jeszcze przez jakiś czas do tego nie dojdzie. Bo może Cavendish właśnie im tego czasu trochę kupił.

Jej zabaweczki potrzebowały chwili wytchnienia, zanim poprowadzi plan dalej. Szczerze spodziewała się w tym czasie nudy, dopóki nie zauważyła wędrującego po schodach Williama. Och to bardzo miłe, że troszczy się o swoją gospodynię.
W pokoju do którego wszedł Will stało tylko pojedyncze krzesło, na oko bardzo wygodnie i mocno przymocowane do podłogi.
- Dzień dobry panie Cavendish- z głośników rozległ się ciepły, nieco senny głos- Bardzo się cieszę, że zdecydował się pan mi chwilę potowarzyszyć, gentleman w każdym calu.

Spojrzała spanikowana w twarz premiera, co raz zbaczając jednak by widzieć ciało Hooper. Po chwili twardy wzrok polityka i stanowczy dotyk spowolniły jej oddech i nieco uspokoił.
- D-dobrze - odpowiedziała po chwili, tłamsząc w sobie wybuch emocji. Byłby z niej idealny obywatel - Cavendish? - wypluła z siebie zaskoczone pytanie, kiedy mężczyzna zaczął oddalać się od grupy. Chciała zawołać resztę, ale nie mogła oderwać ich uwagi od Molly, kiedy jego już dawno nie było w pomieszczeniu. Dodatkowo, kandydat wydawał się mieć wszystko pod kontrolą.

Pomógł jej usiąść wciąż trzymając ją za ramię i przyglądając się jej. Czuł się winny za to, co ją spotkało. Molly Hooper była jego oczkiem w głowie. Na początku znajomości ją wykorzystywał. Czuła coś do niego i zdawał sobie z tego sprawę, miała dostęp do kostnicy... Dlaczego więc nie zabawić się jej kosztem i ułatwić sobie dostępu do ciał i profesjonalnego laboratorium? Wykorzystywał ja przy każdej okazji i zaczął doceniać. Była mądra, miła i trochę podobna do niego. Nie wiedział w jaki sposób, w końcu jego nastawienie do świata bardzo różniło się od podejścia Molly. Jednak czuł jakąś więź. Teraz wiedział, że była to przyjaźń. Zawdzięczał jej dużo więcej niż wstęp do prosektorium. Uratowała mu życie. Przyjaźnili się. Jest niewinna
Przygryzł dolną wargę czując narastającą irytację. Nie mógł wiele zrobić by wyciągnąć siebie, więc tym bardziej pozostałych z sytuacji. Wziął głębszy oddech słysząc jej słowa.
- Przepraszam - powiedział niemal niesłyszalnie - Jesteśmy cali. Tak jakby. Pomijając Cecila - zamknął oczy i pokiwał głową na boki - Coś cię boli, Molly?* - zapytał ponownie na nią spoglądając.

/lel rymuje się

- Racz spocząć Will. Nogi cię pewnie rozbolały od chodzenia- w głosie słychać uśmiech- Zaspokój ciekawość kobiety, dlaczego? Dlaczego właśnie drzwi.

Uśmiechnęła się z ulgą, widząc żywą Hooper. Obdrapana i jeszcze niezbyt świadoma, ale żywa!
- Molly? - wyszeptała, machając do koleżanki. Niepewne było jednak, czy patolog w ogóle ją zauważyła.
Patrząc na jasną stronę życia, Lalkarka powoli odpuszczała. Być może to złudne wrażenie, ale Suede słyszała rosnące znudzenie podczas kolejnych, płynących przez głośniki ogłoszeń. Jeszcze tylko trochę.
Ale coś wciąż czaiło się w kątach, zupełnie jakby ich wzywało. Grymas nagle spełzł z jej ust. Czuła to.
Jakby za pstryknięciem palca, powoli wyślizgnęła się z fotela i podeszła cichaczem do jednego z regałów, wlepiając spojrzenie w rząd książek.
- Sh-Sherlock? - zawołała cienkim głosem - Chyba musisz to zobaczyć.