Były wszędzie. Było ich pełno, ale tak małe i tak wkomponowane w otoczenie, że mało kto je dostrzegał, a jeśli nawet, to przecież nie traktował jak nic innego jak tylko zabytki, relikwie minionych lat.
Malutkie, czarne orły przycupnięte na swastyce.
Edgar właśnie polerował wielki stary puchar z takim motywem. Odrobinę za dużym, by był niezauważany, więc skrzętnie chowanym w skrzyni. W końcu, ten młody panicz i tak by nie zrozumiał. Ale prawowity pan zamku wrócił...

Et budzi się z wielkim bolem głowy na miekkim czerwonym szezlongu. Bardzo porządnie związany. Ma tylko widok na Edgara pucującego stare puchary.

Budził się powoli. Powieki wydawały się cięższe niż od normalnego snu. Ból głowy... Cholera, kiedy miał aż takiego kaca? Nie, to chyba jednak nie kac... I ciało jakieś takie zdrętwiałe... Poruszył lekko ręką i już wiedział, że jest związany. Nie najmilszy sposób na obudzenie się, chociaż nie był to pierwszy raz. Zwykle jednak znajdował się na podłodze, a nie na miękkim i z pewnością horrendalnie drogim meblu. Dostrzegł postać, która na początku była dość zamazana, bo oczy odmawiały skupienia wzroku. Jednak i tak postanowił się odezwać.
- Dzień dobry. Kiepska dziś pogoda, prawda?

- W istocie, proszę pana - odpowiedział przeciągle, głosem typowego lokaja. - Ma pan rację, proszę pana, chociaż osobiście, jeśli wolno mi wtrącić swoją opinię, uważam taką pogodę za interesującą, wręcz fascynującą. Kojarzy mi się z "Upadkiem domu Usherow" - kojarzy pan, sir, jesli wolno zapytać?

- Cóż, muszę przyznać, że jest niecodzienna, a przez to i interesująca - uśmiechnął się lekko, zadowolony, że nawiązał jakikolwiek kontakt z lokajem. - Niestety nie, ale przy najbliższej możliwej okazji postaram się nadrobić tę haniebną zaległość. A byłoby to znacznie łatwiejsze, gdybym nie leżał tu teraz związany... Gdyby pan był tak uprzejmy i rozjaśnił nieco moje położenie... Ta uporczywa migrena nie pomaga w myśleniu, a nie do końca rozumiem, co tutaj robię... - Et dalej utrzymywał grzeczny ton rozmowy dwóch dżentelmenów o pogodzie.

- och prosze sie nie martwić. To pana zupelnie nie dotyczy to tylko po to zeby pan nie przeszkadzal- dalej czysci zastawe. A wiezy eta poluzowaly sie

- Och. Skłonny jestem jednak stwierdzić, że z uwagi na więzi łączące mnie z panną Clifford, sprawy rodzinne należą do spraw, w które jestem chociażby częściowo zamieszany... Więc? W czym mam nie przeszkadzać?
Ostrożnie, by Edgar nie zauważył, zsunął więzy z nadgarstków na dłonie, badając długość sznura i możliwość wykorzystania go do walki.

obok ciebie stoi duży, ciężki, mosiężny świecznik, zdobiony w dyskretne swastyki.
- Nie, pan nie ma nic wspolnego z tą rodziną. Pan nie jest godny mieć z nią cokolwiek wspolnego - dalej spokojnie wyciera kryształy.

- Pańskie słowa kaleczą moje serce... - westchnął dramatycznie i widząc, że Edgara zdecydowanie bardziej interesują puchary niż jego osoba, cichutko i ostrożnie wydostał się z więzów, wstał, po czym złapał za kandelabr i, nie zastanawiając się, machnął mocno, celując w tył głowy służącego.
A ja skaleczę pana, dodał w myślach.

*dobra Et, wal*

Jeden świst, jeden głuchy brzdęk i nieprzytomny lokaj leciał na podłogę. Et złapał go zręcznie i opuścił wolniej, co by nie narobił więcej hałasu. Odłożył ciężki i nieporęczny świecznik, po czym podszedł do szezlonga i kilkoma zręcznymi kopniakami odłamał drewnianą nogę mebla. Dowiązał ją w odpowiednim miejscu sznura. Prowizoryczna garota gotowa. Ukrył ją za paskiem spodni i zasłonił marynarką. Jeszcze raz rozejrzał się po pomieszczeniu.

Teraz możesz:
a) przeszukać pomieszczenie
b) wyjść
wariant b ma dwa pod warianty:
napotykasz służbę idącą w stronę oranżerii. Mamroczą coś o zamkniętej kaplicy i trupach w jadalni.
1)idziesz do jadalni
2) idziesz do oranżerii

Skoro Edgar leżał nieprzytomny, Et miał trochę czasu na zbyciu. Czemu nie miałby go wykorzystać na przeszukanie pomieszczenia? Delikatnie tylko uchylił drzwi i przystawił świecznik. Nie chciał dopuścić, by drzwi znów mu się zamknęły. Zaczął przeglądać półki.

Są tu głównie książki, historyczne, powieści. Bardzo wiele o drugiej wojnie światowej. No i bibelotki z motywem czarnych orłów i swastyk. Dostrzegasz kilka ciekawych książek, takich jak: "tajemnice voodoo" "Vril" "Powrót z zaswiatów" lecz gdy sięgasz po coś... zapadasz w dziwny, nienaturalny sen.

*oj bo bedzie karniak za opierdalanie się*

Przeglądał książki i bibeloty, powoli wątpiąc w to, że "Mein Kampf" to coś, czego tu szuka. Historia go raczej nudziła, Ethan zawsze patrzył w przyszłość, nie przeszłość. Nawet jeśli oznaczało to wyczekiwanie imprezy następnego dnia. Niemniej, kiedy jego wzrok padł na grzbiety tyczące się zmarłych i nieumarłych zaczął wierzyć, że może nawet znajdzie coś o zombie... Oczywiście nie chodziło mu o rozrywkę, no gdzieżby, to mogło mieć związek z tą śmiercią-nieśmiercią Suzette.
A tu nagle znienacka przytuliła go podłoga. Jedyne oparcie, zawsze jest dla nas, kiedy upadamy. Nie zdążył jednak nawet o tym pomyśleć, bo już poszedł w objęcia Morfeusza. Który chyba akurat był na kwasie.

Snisz dziwny sen. W tym śnie schodzisz w dół kętymi schodami w dół i w dół, jakbyś zmierzał do środka ziemi. Robi się coraz ciemniej i ciemniej i nagle... Znajdujesz się w okazałej, zamkowej komnacie. Ale jest dziwnie, jest dzień i w ogóle... nikt cię nie widzi ani nie słyszy. W komnacie piękna, czarnowłosa kobieta w czerwonej sukni, siedzi przed toaletka i rozczesuje włosy. Nuci coś pod nosem. W jej oczach jest coś złęgo.
- Augusto! - woła ją ktoś zza drzwi.

Ani to Stairway to Heaven, ani Highway to Hell, westchnął pod nosem, złażąc i złażąc, i złażąc.
- Dobry... dzień? - Pomachał do odbicia dziewczyny w lustrze, aby go zauważyła, jednak dziewczyna nie zareagowała Zaczął robić głupie miny do lustra, stając tuż za nią, ale nadal nie uzyskał żadnej reakcji. Delikatnie spróbował przenieść o parę centymetrów pukiel jej włosów, by sprawdzić, czy jest w stanie dotykać ludzi czy przedmiotów. Przyjrzał się jej uważniej
- Bo to zła kobieta była... - mruknął cicho, patrząc w jej oczy. Odwrócił się nagle, słysząc wołanie.

Do komnaty wchodzi nie kto inny jak Alexis. O wiele młodszy ale to on.
- Augusto...  - powiedział ciepło, patrząc na kobietę z miłościa. Ta spojrzała na niego umęczonym wzrokiem.
- Znowu ty. Nie męcz mnie już... - Ale mężczyzna nie słuchał. Dopadł kobiety i pocałował namiętnie mimo jej protestów. I na tym obraz się rozmazał, scena się urwała ale ty ciągle śpisz.

Usiadł sobie na podłodze z braku lepszego zajęcia i obserwował.
- Zamiast tych czarnych orłów, sprawilibyście sobie złote lwy na szkarłatnym tle!  - parsknął śmiechem, żałując, że nie ma popcornu i czekał, co stanie się dalej

Teraz nagle znajdujesz się w jakimś ogrodzie, ale ponieważ to sen a sny rządzą się swoimi prawami, nie możesz sie po nim rozejrzeć. Możesz tylko patrzeć w okno na drugim piętrze wielkiego budynku. Nagle, tafla szkła zostaje rozbita od środka i z okna wypada kobieta. Upada na ziemie u twych stóp. Martwa twarz jest postarzała a włosy lekko siwe, ale to Augusta.

Patrzył więc tam, gdzie musiał patrzeć.
- Dzień dobry przyszła-niedoszła teściowo, piękna defenestracja, a to lądowanie... miodzio, 11/10, szkoda że nie mam tabliczki... Ale co to wszystko razem do cholery ma znaczyć i czemu ja to widzę?

* i nagle.... budzisz się. I całe szczęście, bo byś się udusił. Najwyraźniej twoje ciało nie toleruje toksyn, bo wyrzucasz z siebie istny wodospad zielonych wymiotow*

Nawet jeśli dla Ethana nie była to tak bardzo nietypowa pobudka, to torsje na dzień dobry nie należały do rzeczy przyjemnych. Zwinął się tylko do jak najwygodniejszej pozycji i czekał, aż mu przejdzie

*ok dochodzisz do siebie chociaż czujesz się jak na ostrym kacu. Do ciebie należy decyzja, leżysz dalej albo wychodzisz. Jeśli zdecydujesz sie wyjść, wybierz cyfrę od 1 do 4 i napisz są w odpowiedzi*